Dag van een pelgrim

8 oktober 2015 - Monterroso, Spanje


Het pelgrimsleven heeft zo zijn vaste routines. Ieder doet het op z'n eigen manier. Echter, er zijn wel overeenkomsten. Hier volgt een doorsnee dag  die ik al meer dan drie maanden hanteer. 
Een dag bestaat voornamelijk uit wandelen, eten en rusten. 
Mijn biologische klok staat reeds maanden op zes uur wakker worden. Voorheen was dit voor het warme weer. Nu meer de macht der gewoonte. Meestal start ik dan om zeven uur met wandelen. Na drie uur lopen, zo'n 15 km, heb ik mijn eerste pauze waar ik wat eet en daarmee mijn hongergevoel blus. Daarna, al naar gelang de afstand en weersomstandigheden, loop ik weer een twee tot drie uur. Na een ruime zes uur lopen heb ik een traject van 25-30 km afgelegd. Meestal ben ik dan op de plaats van bestemming. 
De oude pelgrimsroutes zijn bekend en zijn vanaf Vessem tot Santiago de Compostella reeds bewegwijzerd. Eerst heb ik de Via Monastica gewandeld. Daarna de Via Campanisis met aansluitend de Voi de Vezelay. En als laatste de Camino Francés van St. Jean Pied de Port naar Santiago de Compostella. 
Eten doe ik in overvloed. Ongelimiteerd eet ik alles wat mij wordt aangeboden of wat ik lekker vind. In Frankrijk was dat iedere dag een pain au chocolat. In Spanje zijn het de empenada's. Dit is deeg gevuld met een hartige vulling. Voor een goede start van de dag eet ik een half stokbrood. Bij de eerste pauze mijn lekkere trek snack (pain au  chocolat of empenada) met vaak wortelen of paprika. Bij mijn tweede pauze eet ik bijna de andere helft van mijn stokbrood op. 
Ontbijt en tweede lunch bestaat meestal uit stokbrood met (chorizo-)worst en de smeerkaas "La Vache que rie". Deze producten zijn lang houdbaar. De smeerkaas is zelfs na ruim twee weken in een rugzak en dus uit de koeling nog steeds eetbaar! 
's Avonds deed ik Frankrijk nog wel een koken. In Spanje is dat meestal het dag- of pelgrimsmenu. Het menu is voedzaam en smaakt vaak goed. Eten in beide landen is voor mij geen straf en soms wel eens avontuurlijk. Zo heb ik eindelijk eens tribe (varkensdarm) gegeten. En een varkenspoot of octopus armen krijg je ook niet dagelijks op het bord. Het diner gaat zowel in Frankrijk en in Spanje gepaard met de nodige wijn. Het is dus niet vreemd dat ik niet afgevallen ben. 
Na aankomst op de plaats van bestemming is een slaapplaats zoeken de eerste prioriteit. Ik heb al op verschillende plaatsten geslapen zoals een B&B, klooster, in Frankrijk veel gîtes, verzorgingstehuis, bedevaarts onderkomen, chateau's, hostels, herbergen, berghut of middeleeuws hospitaal. 
Na inchecken is het vaste ritueel douchen, handwasje doen van de kleding die je tijdens het wandelen gedragen hebt en daarna even op bed rusten. Indien ik vroeg ben aangekomen ga ik meestal na het rusten even het dorp of stad verkennen. 
Het avondeten is in Frankrijk en zeker in Spanje nog wel eens een probleem. Het diner is vaak in deze landen pas laat op de avond. Dat, terwijl men dan al graag in bed ligt om te gaan slapen. 
Ik slaap al meer dan 100 dagen ieder dag in een vreemd bed. In het begin nog lastig. Nu slaap ik overal makkelijk. 
Men slaapt zeker in Spanje nooit alleen. Het zijn slaapzalen van acht tot wel vijftig personen. De herbergen of hostels zijn verschillend van grootte. Zo zijn er kleine herbergen waar tien mensen slapen tot herbergen van gigantische grootte. In het klooster van Roncevalle kon men meer dan 300 personen onderbrengen. Het samen slapen heeft zo zijn ongemakken. Het gebrek aan privacy is dan nog het minste ongemak. Op de voorgrond staan de snurkers. Er zijn er altijd wel een paar die een bos omzagen. Culturele verschillen zorgen er voor dat niet iedereen rustig en stil is aan het eind van de avond. Terwijl de één probeert de slapen gaat de ander nog uitgebreid tas pakken of buurten met de buurman. Kort door de bocht genomen kan men beweren dat hoe zuidelijker de afkomst, hoe luidruchtiger de persoon is. Oordoppen zijn essentieel om ongestoord de nacht door te komen.  Ik heb er al heel veel plezier van gehad. 
Om de vele mensen allemaal een bed te bieden slaapt men in stapelbedden. Er is hierin veel kwaliteitsverschil. Sommige zijn zeer stabiel en anderen geven de indruk dat het zo kan begeven. Bij het omdraaien van één van de twee personen schud het bed dan zo heen en weer zodat je denkt dat je op een schip zit. Enige zorg baart mij altijd een zwaarlijvig persoon boven mij. Gelukkig heb ik heb nog niets vernomen van bed ongelukken. 
De komende dagen wordt het druk op de Camino omdat veel mensen alleen de laatste 100 km lopen en drie pelgrimsroutes bij elkaar komen. Ik heb vernomen dat de stapelbedden dan driehoog zijn. We zullen zien! 
 

Foto’s