Go your own way

Ongeschreven regel van de Camino is dat ieder zijn eigen weg moet gaan. Doordat ieder met zijn eigenaardigheden, karakter en ieder een andere gesteldheid  heeft, ziet men een scala aan verschillende pelgrims. 
In Frankrijk kwam ik al in een vroeg stadium de pelgrimerende franciscaner pastor tegen die pas in Santiago aankomt als hij eerst naar Assisi, Rome en Fatima is gelopen. Dit allemaal in één tocht! 
Één van de kilometervreter die ik in Frankrijk tegen kwam is reeds aangekomen in Santiago. De kilometervreters zij de pelgrims die 30 tot 40 kilometers lopen. Afstand en snelheid staan meer op de voorgrond dan het geestelijk beleven van de tocht. 
Geweldig vond ik het Nederlandse koppel wat door schade en schande het pelgrimeren onder de knie heeft kregen. In plaats van inlezen en op zoek gaan naar boeken zijn ze gewoon begonnen. Door de ervaringen onderweg hebben ze uiteindelijk hun weg naar St. Jean Pied de Port gevonden. 
Onderweg in Frankrijk, in het dorp La Coquille, hoorde ik het verhaal van een Frans echtpaar wat in plaats van een rugzak een "aanhangertje met koffer" gebruikten om hun bagage te vervoeren. 
De dag er na ontmoette ik het sympathieke echtpaar. Het waren Jacque en Jacqueline onderweg op de Chemin de Saint Jacque! Hun kleine etappes (+/- 20 km per dag) maken uiteindelijk een lange weg (>800 km). Ze waren net als mij al weken onderweg.
Het was leuk om twee dijken van potten tegen te komen. Ik noemde ze de "Paris chicks". Twee leuke jonge en spontane meiden die een gedeelte van de tocht naar Santiago liepen. Tijdens een aantal dagen hebben we elkaar geholpen met de route en slaapplaatsen. 
Ook een aantal dagen met een dame uit 's Hertogenbosch gelopen. Helaas mag ik haar naam niet noemen ivm mogelijk compromitterende informatie. Ik kwam haar voor het eerst tegen in Charité sur Seine en daarna nog later in het traject van de Voie de Vezelay. Ze riep iedere dag: "Ik loop alleen voor bier! Onze wandeltochten eindigden dus zoals gewoonlijk met bier. Voordat ze terug ging naar Nederland kreeg ik nog de nodige instructies om bier te regelen. Al dan niet zogenaamd bij een café vermoeid aankomen en roepen "je suis fatigue! Un bierre sil vous plaits".  Met haar een aantal dagen leuke momenten en goede gesprekken mee gemaakt. Helaas scheidde onze wegen in Limoges. Zij ging na een viertal weken lopen weer naar huis. 
De Gentenaar Johan ben ik twee keer in Frankrijk tegen gekomen. Hij had altijd wel iets te vieren en daardoor altijd wel een reden om een bier of fles wijn te openen. 
In de ruim twee maanden België en Frankrijk heb ik ruim genomen twintig pelgrims ontmoet. 
In Spanje is dat helaas anders. Men heeft mij vertelt dat op de dag van mijn oversteek van de Spaanse grens met mij nog ruim 300 andere pelgrims dat hebben gedaan. Vele nationaliteiten zijn vertegenwoordigd. Canadezen, Fransen, Duitsers, Italianen, Koreanen, Amerikanen, Australiërs, Engelsen, ect. Door de grote massa heb je met vele mensen contact. Echter, voor mij vaak minder intensief of persoonlijker contact. 
Ook hier vind je markante persoonlijkheden. 
Ineens zie je iemand met een golfkarretje inclusief rugzak lopen. Blijkt dit een Nederlander te zijn die vanuit Breda is gestart. 
De Canadese Barbara heeft op haar 73ste nog besloten om de Camino te lopen.  Vol bewondering zie ik haar met haar nichtje ieder heuvel en pad bedwingen. Zij is niet de enige oude knar op de Camino. Een Canadees echtpaar loopt de Camino al voor de vijfde keer. Hij 79 en zij 75 jaar. Ondanks hoge leeftijd stralen zij nog veel vitaliteit en geluk uit. Op hun dooie gemak lopen zij bewonderenswaardig de Camino.  
In een albergue kom ik ineens in contact met een Canadese. Zij loopt de Camino al weken met een Spanjaard. Zij spreekt tien woorden Spaans en hij tien worden Engels.  Ondanks dit lopen ze de Camino en hebben ze de grootste lol. 
Een groep Ieren een aantal keren ontmoet die zakken iedere avond door met de vino tinto. Voor hun is het het eerder de Camino de vino. 
Naast de wandelende pelgrims, Peregrino's genaamd, zijn er nog anderen deelnemers aan de Camino. Zo heb je de Bicigrino's. Dit zijn de pelgrims op de fiets. Deze leggen het traject via de weg of offroad af met een mountainbike. 
Dan heb je ook nog de groep Touregrino's. Dit zijn de pelgrims die gedurende de route hun bagage niet meesjouwen, maar ze laten deze door een professioneel bedrijf naar de volgende locatie brengen. Niet iedereen op de Camino vindt dit pelgrimeren. Echter, ieder is vrij zijn eigen manier te vinden om de Camino te lopen.  
Na vele weken voornamelijk één van de weinige pelgrims door het Franse landschap te zijn geweest is er geen groter contrast dan met de Camino Francis.  Ik word nu omringd door heel veel pelgrims. Mijn tocht heeft daardoor een andere dimensie gekregen. Het sociale aspect en meer rekening houden met medepelgrims staat meer op de voorgrond. Hierin heb ik wel mijn weg moeten vinden.  Door op zoek te gaan naar albergues met niet te veel slaapplaatsen en slaapplekken met een pastorale insteek word de Camino voor mij persoonlijker en kan ik met de mensenmassa beter omgaan. Zo sliep ik bij een franciscaner organisatie met gezamenlijk koken en eten, in een ver afgelegen albergue in het verlaten landschap van de Meseta of bij een Italiaanse zuster orde die in een oud middeleeuws hospitaal voor pelgrims nu de moderne pelgrims ontvangen waarbij diner en ontbijt bij kaarslicht is omdat er in het gebouw geen stroom is. 
Door mijn vele weken lopen heb ik een dergelijke conditie gekregen dat ik voor de meesten te snel loop. Ik loop daardoor voornamelijk alleen. Dat vind ik niet erg. Want dat geeft gedurende het lopen ruimte om van het Spaanse landschap te genieten en met mijzelf bezig te zijn. Tijdens rustpauzes en na het lopen in de albergues is er dan ruimte voor een gesprek. Vaak is dat tijdens het vroege diner wat altijd vergezeld wordt door een karaf vino tinto. 
Bij de Camino Francis staat het cultureel aspect meer op de voorgrond. De oude route is in ere hersteld en in menig dorp of stad zijn kerken of bezienswaardigheden te bezoeken. In Burgos en Leon heb ik hiervoor een rustdag ingelast om zodoende de stad rustig te bezoeken. Het geeft enigszins een vakantie gevoel. Dat wordt nog eens versterkt doordat langs de route in vergelijking met België en Frankrijk alles goed is geregeld.  Slaapplekken en eetgelegenheden in overvloed, verdwalen kan men bijna niet door de goede bewegwijzering en soms is de bosweg ook nog eens plaveit. In vergelijking met voorgaande wegen ben ik in een soort Disneyland beland. 
Ondanks deze grote veranderingen staat ook hier het genieten op de voorgrond. 
Het einddoel nadert. In mijn hoofd begin ik al een beetje de dagen af te tellen. Ik heb nog wel een paar mooie dingen in het verschiet. Niet alleen Santiago de Compostella wacht op mij. Ik loop ook nog naar Finesterra en Muxia.