Hardlopers zijn doodlopers

Mijn wandeling eergisteren begon lekker. De pijn in mijn rechter been was zo goed als weg. Maar dat was ook wel begrijpelijk na 34.5 km te hebben gelopen. Onderweg wel eens vaker pijntjes gevoeld die die volgende dag wel weer over waren. 
In de vroege ochtend begonnen aan mijn etappe naar Troyes. Aanvankelijk dacht ik 25 km op het programma te staan. Achteraf bleek dat ik mijn 4,5 km had verteld. Bleek toch weer een grote etappe te zijn. Dit keer langs een oud kanaal wat niet meer dienst doet in de commerciële vaart. Dus dit keer geen heuvels. 
De start van de etappe begon met pittoresk aanblik van het kanaal, met name door het vroege zonlicht. Onderweg, na al wat verschillende bosdieren (ree, hazen, roofvogels, hermelijn, everzwijn) te hebben gezien, een bever ontdekt. Volgens mij had hij niet door dat ik er liep want hij ging ongestoord verder met eten. 
Halverwege de tocht begon de pijn in mijn rechter onderbeen weer op te spelen. 
Na lang wikken en wegen en hulp van mijn achterban besloten om meteen rust in te lassen. 
Overbelasting van mijn been. Damn, hoogmoed komt voor de val. Dacht dat mijn lichaam het nu wel aan kon. Helaas kan ik met mijn wil niet alles afdwingen. 
Besloten om de laatste 18 km niet meer te gaan lopen. Het enige probleem was vervoer. Langs het kanaal, zonder bewoonde wereld om de hoek en alleen bevolkt door fietsers en vissers was vervoer moeilijk te regelen. 
Met iPhone de kortste weg naar een dorp met een grote weg gezocht. En daar voor het eerst van mijn leven mijn duim moeten opsteken om te liften. De laatste rit bracht mij nota bene nog helemaal naar de eindbestemming, een hotel in Troyes. 
Ben nu genoodzaakt om rust te nemen. Tot vrijdag even geen wandeling. Balen, want ik heb er zin in. 
Echter, het is weer een goed leermoment. Hardlopers zijn doodlopers. 
Plan voor de komende tijd is minder grote etappes te lopen en meer naar mijn lichaam luisteren. Helaas waren de blaren in Namen niet voldoende om mij dat te leren.